W dawnych czasach był taki kraj, w którym nocą panowały zupełne ciemności, nigdy bowiem nie wschodził tam księżyc ani nie świeciły gwiazdy. Mieszkańcom czas upływał smutnie i monotonnie, a jedyną ich rozrywką były odgrywane przed zmierzchem widowiska. Z tego właśnie kraju wyruszyło w świat, po sprzeczce ze strażnikami, dwoje aktorów.
Po długiej wędrówce trafiają oni wreszcie do królestwa, gdzie wieczorem świeci księżyc. Fascynacja jego światłem jest tak wielka, że postanawiają go ukraść. Zabierają księżyc do swego kraju i odtąd wszyscy żyją szczęśliwie. Ale czas płynie nieubłaganie. Aktorzy starzeją się i w razie śmierci postanawiają zabrać księżyc ze sobą. Plany krzyżuje im diabeł, który pragnie, by blask księżyca oświetlał jego podziemne królestwo. Podstępnie zabiera do swego pałacu księżyc i jego "właścicieli”. Pod wpływem światła królestwo zmarłych ożywia się i panuje tu teraz niepokój i zamieszanie. Ale wreszcie naszym bohaterom udaje się uwolnić więziony przez diabła księżyc i odtąd jego blaskiem mogą się cieszyć wszyscy ludzie na całej kuli ziemskiej. Czasami jednak księżyc tęskni za ludźmi i zniża się aż do ziemi - wtedy właśnie spełniają się najbardziej nieosiągalne marzenia.
Taka jest, w ogólnych  zarysach, fabuła „Księżyca”, widowiska zrealizowanego w "Banialuce” przez Włochów z Rawenny - SERGIO DIOTTI /reżyseria/ i EZIO ANTONELLI /scenografia/.
Księżyc od wieków fascynował ludzi, był natchnieniem dla poetów i artystów, ale wzruszał też i przyciągał zwykłych ludzi. Księżyc - powiernik i przyjaciel, muza i lekarz ludzkich cierpień.  Nic dziwnego, że obdarzony tak magicznymi siłami fascynował i fascynuje nadal artystów. Sergio Diotti i Romano Danielli napisali, opierając się na motywach baśni braci Grimm, własny scenariusz widowiska o księżycu i jego wpływie na ludzkie działanie. Zmienili i rozbudowali nieco grimmowską fabułę, wzbogacając baśń treściowo i dramaturgicznie. W widowisku wykorzystano różne techniki /m.in. pacynki, maski, cienie/.
Istotną rolę spełnia dekoracja, którą tworzą tkaniny /"światy” zawieszone w powietrzu/ oraz „maszyna teatralna” i przy pomocy której odbywają się podróże i inne wydarzenia.
Widowisko kierowane jest w szczególności do dzieci szkolnych, choć twórcy mają nadzieję, że zainteresuje ono widza w każdym wieku.

1984/1985

• Henryk Ćmok - Strażnik II, Mały Człowiek
• Irena Górna (Jaroszuk) - Strażnik I, Diabeł
• Jarosław Dwornik - B
• Ryszard Sypniewski - C, Narrator
• Wiesława Pilarz (Stańczyk) - A