Data premiery: 21-05-1994
Ireneusz Iredynski autor utworów, które stanowią kanwę scenariusza spektaklu "Banialuki" w literaturze polskiej znany jest przede wszystkim jako pisarz dla dorosłych /powieści, wiersze, utwory dramaturgiczne/. "Bajki nie tylko o smoku" są jedynym zbiorem opowiadań adresowanych do dzieci - z niego reżyser spektaklu - Aleksander Antończak wybrał i adoptował dla potrzeb
teatru trzy opowiadania: "Bajkę trochę smutną"?, "Krzesło" i "Inną niż wszystkie bajkę o smoku".
"Bajka trochę smutna" opowiada o pięknie i sile marzeń, którym - nawet gdy wydają się być nieosiągalne - warto być wiernym przez całe życie i które dobrze jest przekazać kolejnym pokoleniom. Bohater bajki, Mario, całe życie tęskni do Ptaka-Cudo i dla marzeń o nim poświęca swoje osobiste szczęście i zawodową karierę. U kresu swej drogi spotyka chłopca, który podziela jego tęsknoty i marzenia. Może już spokojnie odejść.
"Krzesło" w sposób zabawny ale i zarazem dość brutalny ujawnia, że życie i ludzie bywają zakłamani i ukrywają swoje grzeszki tak długo, dopóki nie zostaną zdemaskowani.
Świat jest zakłamany; Ale czy my, widzowie moglibyśmy bez obaw. usiąść na "prawdomównym" krześle?
.
"Inna niż wszystkie bajka o smoku" mówi o nietolerancji niestety wciąż obecnej w naszym życiu, niezależnie od miejsca na kuli ziemskiej. Nietolerancji przybierającej coraz groźniejsze formy. Jest protestem przeciw wszechobecnym i utartym schematom według których — na przykład - smok koniecznie musi być zły, a więc zasługuje na śmierć;
Rajcowie z miasta Parasol wydają wyrok na smoka bo... jest smokiem. Nasz bajkowy bohater ratuje się z opresji, ale nie chce już żyć w kraju, gdzie panują tak nikczemne prawa. Tyle tylko, że nie wszyscy mogą po prostu odejść. W sensie narracyjnym spektakl "Bajki nie tylko o smoku" jest próbą szukania nowej, w tym wypadku muzycznej narracji, opartej m.in. na popularnym wśród młodych ludzi rappie.
W sferze plastycznej mamy do czynienia z teatrem umownym oddziałującym na wyobraźnię widza, wykorzystującym umowność i wieloznaczność znaku plastycznego. Istotnym elementem widowiska jest zabawa przestrzenią, przejście od makrokosmosu do tego jednego miejsca na ziemi gdzie żyje bohater bajki. Każda z trzech części spektaklu zrealizowana jest w innej konwencji, a spajają je jednorodne łączniki plastyczne.
I część nawiązuje do tradycji lalkowej - lalka kreowana jest przez kilku animatorów-kreatorów.
W części II reżyser podejmuje próbę posłużenia się maską nowego rodzaju i dostosowania do jej charakteru odpowiedniego ruchu. Trójkątny kształt
maski jasno unaocznia opozycję dobra i zła.
Część III rozgrywa się w mieście Parasol, a więc parasole są nie tylko symbolem konkretnego miejsca i atrybutem władzy, ale też stanowią zasadniczy element /mechanizm/ animacji lalek.
autor
adaptacja
reżyseria
scenografia
muzyka
choreografia
1993/1994